Η επιστροφή του πληθωρισμού
Η “θριαμβευτική” επιστροφή του πληθωρισμού!
Το μεγάλο φιλοσοφικό πρόβλημα του 20ου αιώνα ήταν το ποιός πληρώνει τις χρηματιστηριακές φούσκες. Ο αδύναμος κρίκος ήταν για άλλη μια φορά το τραπεζικό σύστημα, καθώς τα κέρδη ανήκαν στους μετόχους και οι ζημίες στο κοινωνικό σύνολο. Στην αυγή του 21ου αιώνα επιχειρούν κάτι νέο: Επιμερισμό των ζημιών στους … καταθέτες! Σύντροφοι, η επιστροφή του πληθωρισμού είναι πιο κοντά απ΄ ό,τι πιστεύουμε. Είναι ο μόνος τρόπος να “καεί” η υπερβάλλουσα ρευστότητα και να σταματήσουν να παίζουν με τα νεύρα μας!
Είναι πραγματικά εκνευριστικό να μας σερβίρουν ό,τι πιο ανόητο έχουν στο κεφάλι τους και την ίδια ώρα να υπάρχουν φωνές πρόθυμες να το στηρίξουν στο όνομα της επιχειρηματικότητας! Γιαλαντζί φιλελεύθεροι με σήμα τις Βρυξέλλες! Που ακούστηκε οι καταθέτες να εξομοιώνονται με τους μετόχους, επειδή κάποιο παλιόπαιδο θέλησε να παίξει προθεσμιακό συμβόλαιο στο ρύζι! Κι όμως! Υπάρχουν πρόθυμοι ηλίθιοι που στηρίζουν και μάλιστα φανατικά το εγχείρημα.
Κάποιοι νομίζουν εκεί στα κέντρα εξουσίας ότι με αυτό τον τρόπο θα διασωθούμε από τις συνέπειες ενός μεγάλου χρηματιστηριακού κραχ. Είναι σαν να προσπαθούν να εξαφανίσουν τις συνέπειες μιας φονικής επιδημίας σκοτώνοντας τους ασθενείς. Είναι κι αυτή μία πρόταση, αλλά δεν έχει την παραμικρή σχέση με φιλάνθρωπα αισθήματα, όπως διατείνονται.
Το τραπεζικό σύστημα είναι ο μεγάλος ασθενής και όχι τα κράτη. Κάθε χρόνο οι τράπεζες αυξάνουν όλο και περισσότερο την έκθεσή τους στα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν κέρδη για τους μετόχους τους. Όταν όμως τα κέρδη γίνονται ζημίες, τις ζημιές αυτές καλούνται να τις πληρώσουν οι καταθέτες! Λες και οι καταθέτες είχαν νωρίτερα όφελος από τα κέρδη της τράπεζας! Είναι σαν να ζητάμε από τους πελάτες ενός ζαχαροπλαστείου να πληρώσουν με την προσωπική τους περιουσία τα χρέη του ζαχαροπλάστη στα χαρτιά!
Οι χρεοκοπίες των τραπεζών είναι αναπόφευκτες όταν παίρνουν μεγάλους κινδύνους. Για να αποφύγουν το μοιραίο θα πρέπει συνεχώς να κερδίζουν. Κάθε χρόνο! Αυτό είναι αδύνατο. Ακόμη και ο πιο καλός παίκτης θα έρθει η ώρα που θα γευτεί την ήττα. Όταν όμως παίζει συνεχώς όλη του την περιουσία στο μαύρο – κόκκινο, η ήττα αυτή ισοδυναμεί με την καταστροφή. Μία καταστροφή που την πληρώνουμε όλοι, όταν τα κέρδη τα έχουν μοιραστεί μόνο οι τραπεζίτες.
Μόνο κάποιος που βρίσκεται σε αδιέξοδο θα πρότεινε κάτι τέτοιο, οι πελάτες των τραπεζών να είναι υπεύθυνοι για τις ζημιές των τραπεζιτών! Μήπως το πρόβλημα, τελικά, είναι μεγαλύτερο απ΄ όσο πιστεύουμε; Εμείς δεν έχουμε την δυνατότητα να πληροφορηθούμε άμεσα την πραγματική διάσταση ενός τέτοιου προβλήματος. Μόνο κατόπιν εορτής μαθαίνουμε για τα ατυχήματα εκείνα που… δεν έγιναν. Είναι όμως βέβαιο ότι είναι αδύνατον να αποφύγουμε την σύγκρουση, όταν τρέχουμε σε έναν επαρχιακό και κακοτράχαλο δρόμο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πόσο μάλλον όταν τα φρένα είναι σπασμένα και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταματήσει το όχημα! Και ξέρουμε ότι οι πιθανότητές μας να γλιτώσουμε από μία τόσο σφοδρή σύγκρουση, όντας επιβάτες στο μοιραίο δρομολόγιο, είναι σχεδόν μηδενικές…
Αυτό που στην πραγματικότητα προσπαθούν να αποφύγουν είναι να παραδεχτούν την χρησιμότητα του πληθωρισμού! Είναι σαν να αναγκάζονται να επαναφέρουν στην ενεργή δράση ένα στέλεχος που το είχαν καταδικάσει σε εξορία! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι αναγκασμένοι να του παραδώσουν τα κλειδιά της διαχείρισης.
Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να κάψουν την υπερβάλλουσα ρευστότητα! Είναι η αναπόφευκτη και μοναδική επιλογή που έχουν. Την ώρα που θα την εφαρμόζουν, όμως, θα πρέπει να εξηγήσουν το αδιέξοδο των δικών τους επιλογών. Ότι τόσα χρόνια κυνηγούσαν ένα φάντασμα, όταν προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τον πληθωρισμό. Το μόνο που κατάφεραν να εξαφανίσουν ήταν η κοινή λογική.
Κι εμείς; Τα μικρά μυρμήγκια που παρατηρούμε τους ελέφαντες να παλεύουν δίπλα μας για δύναμη και εξουσία; Μάλλον έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε σε παραδοσιακές μεθόδους. Να θυμηθούμε πως επιβίωσαν οι παλαιότεροι κάτω από ανάλογες καταστάσεις. Οι παλαιοί επενδυτές, λοιπόν, έλεγαν ότι το καλύτερο φάρμακο απέναντι στον πληθωρισμό είναι ο χρυσός. Ίσως και να είχαν δίκιο!
Θανάσης Μαυρίδης