Χρήματα από το τίποτα
Βγάζοντας χρήματα από το τίποτα
Η πρώτη φορά που δημιουργήθηκε σύγχυση με την φαινομενική ομοιότητα των ονομάτων δύο τόσο έντονα διαφορετικών περιοχών, ήταν όταν τις πρώτες μέρες ακόμα στο Λονδίνο, έγραψα με λευκή κιμωλία στον μαυροπίνακα του ανοιχτού ψυγείου του The Life Goddess, στην Store street: Kaseri Sohou.
Προέκυψε, όπως ήταν αναμενόμενο, η πρώτη ερώτηση ενός συμπαθέστατου Λονδρέζου, αν αυτό το νοστιμότατο γαλακτοκομικό προϊόν παράγεται λίγα μέτρα πιο κάτω στο Soho. Η απάντησή μου, μέσα στο κλίμα του δημοφιλούς Βρετανικού χιούμορ, ήταν «όχι, εξ όσων γνωρίζω, το μόνο που παράγει το Soho είναι σκουπίδια. Και το κάνει με μεγάλη επιτυχία».
Σε αντίθεση, αυτή η ορεινή περιοχή που βρίσκεται τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά στην Θεσσαλονίκη, που η μοίρα της έλαχε να μοιάζει τόσο πολύ «ονομαστικά» με το πιο ζωντανό «διασκεδαστικά» κομμάτι του Λονδίνου, παράγει τόσα μα τόσα καλούδια. Μεταξύ αυτών είναι το φημισμένο κασέρι Σοχού, το κατσικίσιο τυρί Σοχού μοναδικής γεύσης, την άγρια ρίγανη, τα αρωματικά, το μέλι, κρασιά και πόσα άλλα καλούδια.
Το βασικό θέμα που προκύπτει, όταν κάθομαι να αναλογιστώ, πώς κατάφεραν οι Βρετανοί να βγάλουν χρήματα από το τίποτα, πάντα στο μυαλό μού έρχεται ο τηλεφωνικός τους θάλαμος. Τι να πει κανείς και πόσο να θαυμάσει, market wise, αυτούς που πετύχανε να αναγάγουν σε παγκόσμιο tourist icon, ένα κόκκινο κουτί τηλεφωνικού θαλάμου και να πουλιέται αυτό σε εκατομμύρια αντίγραφα παγκοσμίως.
Είναι τόσο μεγάλη η επιτυχία, μάλιστα, που μπορείς να το βρεις, ως σουβενίρ, ακόμα και στην Μεσογειακή Μάλτα. Το ίδιο συμβαίνει και για το χαρακτηριστικό κόκκινο λεωφορείο και πόσα άλλα Βρετανικά παραδείγματα.
Είναι πολύ ξεκάθαρο το συμπέρασμα που προκύπτει όταν κανείς αναλογίζεται την δύναμη του μάρκετινγκ. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ούτε ότι το Big Ben είναι πιο όμορφο από τον Παρθενώνα, ούτε ότι το London Eye είναι πιο εντυπωσιακό από τα εγκαταλελειμμένα και ακριβοπληρωμένα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Το θέμα είναι ΠΩΣ πουλάς αυτό, που ο άλλος αγοράζει.
Θέλουμε να «πουλάμε» την Ελλάδα, ως την ηλιόλουστη χώρα με την μοναδική φιλοξενία, την ειλικρινή διάθεση για εξυπηρέτηση ή τους μόνιμα διαμαρτυρόμενους μπαταχτσήδες Ευρωπαίους. Αυτόν που περνάει δύσκολα όλοι τον συμπαθούν και θέλουν να τον στηρίξουν. Αυτός όμως, που το μυαλό του έχει στην παγαποντιά, στις business-arpaxti, δεν έχει την ίδια ανταπόκριση.
Ένα μου έγινε βίωμα στις επιχειρήσεις: δεν έχει σημασία τι πουλάς αλλά ΠΩΣ το πουλάς και ΠΩΣ το υποστηρίζεις.
Ας μάθουμε λοιπόν πως η χώρα μας, χώρα γαρ τουριστική, πρέπει να βελτιώσει το marketing που την χαρακτηρίζει και την ΠΟΙΟΤΗΤΑ και την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ της, αν θέλει να παίξει στον διεθνές στερέωμα του σκληρού ανταγωνισμού.
Αν φανταστούμε πως με το χάλι που έχει και την τσαπατσουλιά της, πουλάει τόσο καλά, τι μπορεί να κάνει όταν το κάνει σωστά.
@Ηώ Αναγνώστου
